Handmade Treasure in a red box - Κουτάκι με θησαυρούς

Sometimes, career opens new horizons for us...
Last week my job opened a door for me. It was the one that houses one of the oldest chocolate patisserie workshops  in Athens. I smelt hot chocolate, fresh baked nuts, cocoa, praline, chestnut and love. The last "smell" was all coming out from the people that were creating each one. One by one. By hand.

All edible little treasures I share them with the ones I luv. Grandma is always the first on the list. Mostly because she's grabby.

Λένε, η δουλειά μας ανοίγει πόρτες. Πριν λίγες μέρες για μένα άνοιξε την πόρτα ενός από τα  παλιότερα εργαστήρια σοκολάτας στην Αθήνα. Μύρισα παντού τη ζεστή κουβερτούρα, φρεσκοψημένους ξηρούς καρπούς, κακάο, πραλίνα φουντουκιού, κάστανο, αγάπη. Η τελευταία "μυρωδιά" αναδυόταν από τους ανθρώπους που δημιουργούσαν κάθε ένα από τα σοκολατάκια. Ένα προς ένα. Με το χέρι.

Τους μικρούς θησαυρούς που μπορώ να γευτώ, τους μοιράζομαι με αυτούς που αγαπώ. Η γιαγιά έχει την πρώτη θέση σε αυτή τη λίστα. Κυρίως γιατί είναι λιχούδα.

Little Pumpkin Soup

I declare I am all a winter girl. I love cold weather, woolen coats that mum creates for me and long scarfs, worm hats and hot cups of chocolate. But most of all that I love about winter is soup. My dad came home the other day carrying two big yellow pumpkins.  Celebrating Halloween was out of the subjet.

Suffering an enormous taste desire and watching the winter coming, bringing heavy pourings, I prepared an orange veloute pumpkin soup.  A roasted slice of bread and some goat cheese on top.Pepper please. Welcome winter.

Είμαι κορίτσι του χειμώνα. Αγαπώ τα κρύα, τα μάλλινα παλτό που μου ράβει η μαμά και τα μακριά κασκόλ, τα ζεστά καπέλα και τις κούπες με την καυτή σοκολάτα. Και πιο πολύ απ' όλα αυτά αγαπώ το χειμώνα για τις σούπες. Ο μπαμπάς κουβάλησε σπίτι προχθές δυο μεγάλες κίτρινες κολοκύθες. Ημουν σίγουρη οτι δεν ήταν για το Χάλογουιν!
Η επιθυμία για μια ενδιαφέρουσα γεύση δε με άφηνε να ηρεμήσω...ακουγα και τη βροχή, ερχόταν μάλλον ο χειμώνας, επιτέλους. Ετσι η κολοκύθα έγινε μια βελουτέ σούπα, με ανοιχτό πορτοκαλί χρώμα. Μια ψημένη φέτα ψωμιού και ένα κομμάτι κατσικίσιο τυρί. Λίγο πιπεράκι. Καλωσήρθες αγαπημένε μου.

An apple tart on a Sunday afternoon Τάρτα μήλου απόγευμα Κυριακής

Red apples are not a fruit that I ever crave for. But only when they are crude. I have always concidered applepies as a very "noble" dessert, under certain circumstances. Not very crunchy, but not too baked. Not cut in big pieces, not made with marmelade. So, having found the perfect recipe after a long time, today I fulfilled my appetipe. Spent two hours in order to make it and only 8 minutes to eliminate a generous portion.

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κόκκινα μήλα. Αλλά αυτό ισχύει όταν αναφέρομαι σε ωμά. Πάντα θεωρούσα τις μηλόπιτες αρχοντικό γλυκό, κάτω από προϋποθέσεις βεβαίως. Δεν μου αρέσουν ούτε πολύ κριτσανιστές, αλλά ούτε και λασπωμένες. Ούτε θέλω τα μήλα κομμένα αγκωνάρια, αλλά ούτε προτιμώ αυτές που είναι φτιαγμένες με μαρμελάδα. Ετσι, αφού έψαξα πολύ και βρήκα την συνταγή για την τέλεια μηλόπιτα, σήμερα χόρτασα τις ορέξεις μου. Χαλάλησα δυο ώρες για να την ετοιμάσω και μόλις 8 λεπτά για να εξαφανίσω μια γενναιόδωρη μερίδα.

Recipe...ingredients and making of...

250 gr. flour
1 tsp salt
1/2 tbs icing sugar
180 gr. butter, cut in dices, very cold
1 egg
1 tbs very cold water
3 tbs fig (or whatever) jam
4 red apples and 1 green
1 tbs brown sugar

In a large bowl we mix the flour, the salt and the icing sugar. We make a little hole in the middle and we place almost all the butter and we mash, making a tight little ball, putting also the egg and the cold water. Even though the butter isn't absorbed, wrap in plastic and refrigerate for 1 hour. Now, we peal and cut the apples firstly in two and then in really fine slices, by holding them together, so as not to be separated. We preheat the oven at 180 C.

In a pan of 26 cm we place the dough, trying to open it with our hands, so that it will cover the hole surface and the borders. We place the apples over it and we sprinkle the brown sugar and we put the small amount of butter left. We bake about one hour.
When baked and cold, we pass over with a kitchen brush put in the jam, covering the apple surface.

The recipe was publiced in the September's issue of Glykes Istories magazine, by Nana Gioti.

η συνταγή... τα υλικά και η διαδικασία

250 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κουτ. γλυκού αλάτι
1/2κουτ. σούπας ζάχαρη άχνη
180 γρ. βούτυρο αγελάδος, κομμένο σε κυβάκια, πολύ κρύο
1 αυγό
1 κουτ. σούπας πολύ κρύο νερό
3 κουτ. σούπας μαρμελάδα σύκο ή άλλη της αρεσκείας μας
4 κόκκινα μήλα και ένα πράσινο
1 κουτ. σούπας καστανή ζάχαρη

Σε ένα μεγάλο μπολ βάζουμε το αλέυρι, το αλάτι και την άχνη, ανακατεύουμε και κάνουμε μια τρυπούλα στη μέση, όπου προσθέτουμε το κρύο βούτυρο, κρατώντας 4-5 κυβάκια στην άκρη. Ζυμώνουμε καλά και προσθέτουμε το αυγό και το κρύο νερό, δημιουργώντας μια μπάλα ζύμης. Τυλίγουμε με μια μεμβράνη και τοποθετούμε στο ψυγείο για μια ώρα. Σε αυτό το σημείο μπορεί το βούτυρο να μην έχει ενσωματωθεί στη ζύμη- αλλά αυτό δε μας πειράζει καθόλου. Καθαρίζουμε και κόβουμε τα μήλα αρχικά στα δυο και ύστερα κάθε κομμάτι σε εξαιρετικά λεπτές φέτες, κρατώντας τα μαζί, για να μην σκορπίσουν. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 Κελσίου.

Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο και στην τοποθετούμε σε ένα στρογγυλό ταψί - ιδανικά σε μια ταρτιέρα- διαμέτρου 26 εκ, ανοίγοντας της με τα χέρια μας και καλύπτουμε όλη την επιφάνεια και τα τοιχώματα. Τοποθετούμε τα μήλα βάζοντας κάθε πακετάκι αντικρυστά, ή δημιουργώντας ένα σαλιγκάρι που ξεκινά από μέσα προς τα έξω, έτσι ώστε το κάθε μήλο να μισοκαλύπτει το προηγούμενο. Πασπαλίζουμε με τη ζάχαρη και τοποθετούμε ανάμεσα στα κομμάτια το υπόλοιπο βούτυρο που κρατήσαμε. Ψήνουμε για μια ώρα. Οταν ψηθεί η τάρτα, την αφήνουμε να κρυώσει και με τη βοήθεια ενός πινέλου, περνάμε όλη την επιφάνειά της με τη μαρμελάδα που  έχουμε διαλέξει.

Η συνταγή δημοσιέυτηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού Γλυκές Ιστορίες, από τη Νανά Γιώτη.

Patrick from Paris

Never been to Paris, but always Paris "finds me" in one or another way. This time, when my editor in chief visited the Valrhona and a dozen of  chocolatiers in Paris, brought back for us little parisien treasures. And this is how I met Patrick Roger, a patissier with the MOF collar. Famous for his ability to built huge statues, using, of course, pure chocolate, the extravagant chocolatier has connected his name both with Valrhona and excellent technique: the two basics you need so to succeed in french pastry's industry. His light green, almost turquoise, boxes hide masterpieces of fine chocolate. Size doesn't count.

Παρόλο που ακόμη δεν έχω βρεθεί στο Παρίσι, το Παρίσι έρχεται και με βρίσκει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτή τη φορά, όταν η αρχισυντάκτριά μου επισκέφτηκε το εργοστάσιο της Valrhona στη Γαλλία και καμιά ντουζίνα σοκολατιέρηδες, μας έφερε μικρούς παριζιάνικους θησαυρούς. Και έτσι γνώρισα τον Πατρίκ Ροζέ, έναν αξιέπαινο ζαχαροπλάστη, που φορά με τιμή το γαλλικό κολλάρο. Γνωστός για την δεξιοτεχνία του να χτίζει ολόκληρα αγάλματα, φτιαγμένα, εννοείται, από σοκολάτα, ο τολμηρός σοκολατιέρης έχει συνδέσει το όνομα του με την Valrhona και την υψηλή τέχνη: και τα δυο αποτελούν γερό θεμέλιο για να επιτύχεις στην γαλλική ζαχαροπλαστική βιομηχανία. Τα τιρκουάζ κουτάκια του κρύβουν αριστουργήματα εξαίρετης σοκολάτας. Και σε αυτή την περίπτωση, το μέγεθος δεν μετράει.

Fresh Fruit

Since I stoped fitting in my swing- which was handmade, by my grandomther- the only thing that I still enjoy at my village is spending time wandering around nature, but mostly in the garden. At this summer's crop I picked up juicy plums, flowers and as many mosquito bites I could...

Από τότε που σταμάτησα να παίζω στην κούνια μου, επειδή πια δε χωράω- και ας ήταν  χειροποίητη από τα χεράκια της γιαγιάς μου- το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει να απολαμβάνω στο χωριό μου είναι να χαζολογάω τριγυρίζοντας στα χωράφια και στον κήπο μας. Μαζεύοντας τη φετινή σοδειά, αποκόμισα... φρέσκα δαμάσκηνα, λουλουδάκια και πολλά τσιμπήματα από τα κουνούπια, που τόσο εμφανώς  με αγαπάνε...

First FoodStep

My first post won't be a masterpiece, only a simple phrase: Today I start my blog, I start writing about food and my life. And sometimes, other people's life. 

I don't know if it is a bad sign to enter to the very first post using an "empty" photo, but this cup was the last edible thing that made me smile. A dessert, named Suntory Whiskey Iced Cappucino, signed by Nobu Matsuhisa, at Matsuhisa Athens. Chocolate mousse, espresso rice krispies and a dense flavour of Japanese whiskey. Cheers!

ps. I had two...


Δεν υπόσχομαι πως το πρώτο μου ποστ θα είναι αριστούργημα, αλλά μόνο μια φράση: Σήμερα ξεκινώ το blog μου, αρχίζω να γράφω για το φαγητό και τη ζωή μου. Και κάποιες φορές και για τις ζωές των άλλων. 

Δεν ξέρω αν είναι κακός οιωνός να στολίσω το παρθενικό μου post με μια «άδεια» φωτογραφία, αλλά αυτό το φλυτζάνι ήταν η τελευταία γεύση που με έκανε να χαμογελάσω - με την καρδιά και όχι με μόνο με το στόμα. Ενα επιδόρπιο, με το όνομα Suntory Whiskey Iced Cappucino, υπογεγραμμένο από τον Nobu Matsuhisa, στο Matsuhisa της Αθήνας, στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Μους σοκολάτας με τραγανά «κρισπίνια» εσπρέσο, παρφουμαρισμένο με αυθεντικό Γιαπωνέζικο ουίσκι. Γεια μας!


ΥΓ: Πήρα δυο...